Het Westen schuilt achter de ‘virtuele staat’ droom in plaats van sancties tegen Israël

De Betekenis en Gevolgen van het Erkennen van de Staat Palestina: Lege Woorden of een Echte Stap?

Het erkennen van de Staat Palestina kan op het eerste gezicht lijken op een moreel keerpunt. Het kan worden gezien als een teken van de hernieuwde ontwaking van het geweten van het Westen temidden van de verwoesting in Gaza. Echter, de ware bedoelingen en gevolgen achter deze stap presenteren een complexer beeld.

Frankrijk heeft het voortouw genomen door samen met Saoedi-Arabië een internationale conferentie onder de vlag van de Verenigde Naties te organiseren. De Britse premier Keir Starmer volgde snel met de belofte van voorwaardelijke erkenning. Minister van Buitenlandse Zaken David Lammy benadrukte de “speciale verantwoordelijkheidslast” van Groot-Brittannië en verwees naar de Balfour-verklaring. Maar wat betekent dit gebaar eigenlijk?

Erkenning of Een Schijnstaat?

Wat wordt aangeboden is geen echte staat. Het betreft een “schijnentiteit” zonder controle over grenzen, luchtruim, hulpbronnen of bewegingsvrijheid, gewapend en onderbroken. Dit is een spookregering die belast is met het beheren van een bevolking die onder Israëlische controle, verdeeld en bezet is. Het is niet meer dan minder dan de Oslo-overeenkomsten, vermomd als bevrijding in de vorm van een gemeente.

Lege Woorden en de Werkelijke Gezicht van de Politiek

Westelijke leiders proberen deze situatie als een moedig en visionair stap te presenteren. Echter, dit gaat niet over de rechten van de Palestijnen, maar over het bieden van een politieke dekmantel. Onder leiding van president Emmanuel Macron ziet Frankrijk de Palestijnse kwestie als een diplomatiek brug om opnieuw verbinding te maken met de Arabische en moslimwereld. Dit negeert echter de geschiedenis van Frankrijk in het ondersteunen van de nucleaire ambities van Israël.

Saoedi-Arabië gebruikt deze erkenningsinspanningen om de normalisatie met Israël te rechtvaardigen. Door de illusie van vooruitgang te presenteren, trekt het Arabische en moslimlanden dieper in de Abraham-akkoorden. Starmer’s motivaties zijn meer direct; hij gebruikt erkenning als een middel om de toenemende publieke woede over de steun aan Israël te sussen.

Twee-Statenoplossing: Is het Echt Mogelijk?

Als Starmer een echte twee-statenoplossing ondersteunt, moet de erkenning van de tweede staat een logische eerste stap zijn. Echter, in het Westen moet elke zelfs symbolische gebaar richting Palestina de goedkeuring van Tel Aviv ondergaan. Zelfs deze lege gebaren hebben de extreemrechtse regering van Israël verontrust.

Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Israel Katz heeft spottend verklaard dat de Palestijnse staat in Parijs of Londen moet worden opgebouwd. De Amerikaanse president Donald Trump heeft gedreigd met handelsrestricties voor de erkenningsinspanningen van Canada. Maar deze woede mag een diepere waarheid niet negeren: deze inspanning is een illusie, een kalmering voor het internationale geweten.

De Situatie in Gaza: Vernietiging en Bezetting

Gaza staat voor een kunstmatige schaarste; in plaats van het stoppen van de blokkade of het opleggen van sancties aan degenen die de blokkade beheren, duikt het Westen in ‘virtuele staat’ dromen. Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland blijven Israël van wapens voorzien. Politieke steun wordt verleend terwijl het recht van de Palestijnen om te leven wordt vernietigd, onder het deksel van “het recht van Israël om te bestaan”.

Als het Westen echt gelooft in de Staat Palestina, moet het eerst de militaire, financiële en diplomatieke steun die de bezetting en apartheid voedt, stopzetten. De daad van erkenning is niet een stap vooruit zonder gevolgen, maar betekent een stap rondom de waarheid.

Concluderend: Wat Zal Er Echt Gebeuren?

Als we een eenvoudige vraag willen stellen over waar de Palestijnse staat echt zal bestaan: Waar zal deze staat heersen? In Gaza, of in de Westelijke Jordaanoever, in een gebied dat is verdeeld door muren en nederzettingen? Als de bedoeling is dat deze bestaat op de gebieden die in 1967 bezet zijn, stop dan de bezetting. Als het ergens anders zal worden opgebouwd, schuw dan niet om deze situatie etnische zuivering te noemen.

Tenzij er een echte stap wordt gezet voor de vrijheid van het Palestijnse volk, zullen de verklaringen van het Westen over deze kwestie betekenisloos blijven. We nodigen onze lezers uit om hun mening over dit onderwerp te delen of relevante artikelen te lezen.