Hoe meer Israël doodt, hoe meer het Westen het als slachtoffer presenteert.

Israël’s Luchtaanvallen op Iran en de Reactie van het Westen: Feiten en Percepties

Vroeg op vrijdagochtend voerde Israël luchtaanvallen uit op Iraanse grond, zonder provocatie. Deze aanvallen richtten zich op doelen in de buurt van Isfahan en Teheran. Onder de doden bevonden zich wetenschappers, hoge regeringsfunctionarissen en burgers, waaronder vrouwen en kinderen.

Echter, binnen enkele uren bestempelden Westerse leiders en media de agressie van Israël als een “preventieve” verdediging. Amerikaanse functionarissen beweerden dat Israël handelde om een “nabije” Iraanse bedreiging te neutraliseren, terwijl de meerderheid van de Senaat, John Thune, stelde dat de aanvallen noodzakelijk waren om “Iraneze agressie” tegen te gaan en Amerikanen te beschermen.

Tegen de achtergrond van de voortdurende agressie in de regio is het een wijdverbreide perceptie geworden dat Israël, als een gewelddadige en jachtluipaardstaat, als slachtoffer wordt afgeschilderd in het Westen sinds de oprichting van de koloniale staat in 1948. Naarmate het meer grond en mensen veroverde, bleef het Westen Israël steeds nadrukkelijker als een slachtoffer definiëren.

Historische Context

In 1936, enkele maanden na de uitbraak van de Grote Palestijnse Opstand tegen de Sionistische kolonisten en de Britse bezetting, verklaarde de Poolse Sionistische leider David Ben-Gurion hoe de Sionisten Palestina veroverden:

• “Wij zijn geen Arabieren en anderen beoordelen ons met een andere maatstaf… Onze oorlogswapens zijn anders dan die van de Arabieren en alleen onze wapens kunnen onze overwinning garanderen. Onze kracht ligt in de verdediging… en deze kracht zal ons een politieke overwinning opleveren wanneer Engeland en de wereld weten dat wij onszelf verdedigen.”

In 1948, in lijn met deze Sionistische strategie, toonde het Westerse narratief de Sionisten die Palestijnen vermoordden en hen uit hun land verdreven, slechts als arme slachtoffers die zich verdedigden tegen aanvallen van de inheemse bevolking.

Geleide Perceptie van het Westen

De oorlog van 1967 leidde tot de verheffing van Israël tot een onschendbare, heilige slachtofferstatus in het Westen. Onder Westerse christenen en joden nam de steun voor Israël toe; Arabieren en Palestijnen werden gezien als tirannen die zich tegen de slachtoffers keerden. Deze extreme anti-Arabische vijandigheid leidde tot de politicisering van intellectuelen zoals Edward Said.

Terwijl de grondveroveringen van Israël als een heldhaftige verdediging werden gevierd, leidde dit tot een omkering van de perceptie van slachtoffer en agressor in het Westen.

Oorlog en Bezettingen

Tussen 1948 en 1967 vernietigde Israël ongeveer 500 Palestijnse dorpen en bouwde in plaats daarvan Joodse kolonies. Dit werd in het Westen verheerlijkt als een “wonder”: de oprichting van een Joodse staat na de Holocaust, ondanks de woedende weerstand van de inheemse Palestijnen.

Historische documenten onthullen de grondvergrotingsstrategie van Israël en de Westerse steun in dit proces. Na de oorlog van 1967 bleef het Westen Israël niet alleen als een “slachtoffer” afschilderen, maar ook als een “verdedigende” kracht.

Conclusie

De recente luchtaanvallen van Israël op Iran hebben opnieuw de houding en perceptie van het Westen ten opzichte van dit land aan het licht gebracht. Terwijl het Westen Israël voortdurend als een slachtoffer definieert, blijft het de feiten verdoezelen. We nodigen onze lezers uit om hun gedachten over dit onderwerp te delen of gerelateerde artikelen te lezen.

Voor meer informatie kunt u bronnen zoals Middle East Eye en Al Jazeera bezoeken.