Na de aanslag in Doha is de Amerikaanse bescherming geëindigd: Arabische staten moeten zich tegen Israël verzetten

Israël’s Aanval op Doha: Een Nieuwe Periode in het Midden-Oosten

De bombardementen van Israël op Doha zijn geen gewone escalatie van spanningen. Dit is een bliksemschicht die elk paleis, elk ministerie en elke straat in de Arabische wereld zal schokken. Dit was geen aanval op Hamas of Gaza; dit was een aanval die aantoont dat geen enkele Arabische hoofdstad veilig is.

In de afgelopen weken heeft Israël luchtaanvallen uitgevoerd op Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Syrië, Libanon, Jemen en Iran. Vorig jaar bombardeerde het ook Irak. En in de afgelopen twee dagen heeft het twee schepen van de Sumud-vloot in Tunesië aangevallen. En enkele uren na de aanval stuurde het gevechtsvliegtuigen naar Doha. Het blijft de Philadelphi-corridor bezetten en daagt Egypte uit. Drones en raketten cirkelen door de Arabische lucht boven veroverde luchthavens.

Israël is niet alleen in oorlog met een beweging of een stuk grond. Het is in oorlog met de hele regio. Geen enkele soevereiniteit wordt erkend, geen enkele grens wordt gerespecteerd.

Details van de Aanval op Doha

Premier Benjamin Netanyahu gaf de opdracht tot de bombardementen op het Hamas-onderhandelingsteam in Doha; dit gebeurde in een periode waarin Qatar samen met Egypte wapenstilstandsonderhandelingen voerde. Bij de aanval kwamen zes mensen om het leven, waaronder een Qatarese officier. Dit was de eerste aanval van Israël op Qatarese grond. Doha is geen gewone hoofdstad; het herbergt de grootste Amerikaanse militaire basis in het Midden-Oosten en heeft de status van “Groot NATO-buitenlandse bondgenoot” in Washington.

In één dag bombardeerde Israël een Golfstaat in het hart van het Arabisch Schiereiland en een Noord-Afrikaanse staat tegenover de Middellandse Zee – twee continenten, twee Arabische staten, duizenden mijlen uit elkaar. De boodschap was duidelijk: niemand is veilig.

De Oprichting van een Nieuwe Orde

Israël stelt een nieuwe orde in: elke Arabische land-, water- en luchtruim is, indien gewenst, een doelwit. Het internationaal recht is tot as verworden – de enige wet is geweld. Knesset-voorzitter Amir Ohana maakte dit duidelijk na de aanval op Doha: “Dit is een boodschap aan het hele Midden-Oosten.” Hij deelde dit zelfs in het Arabisch, zodat de vernedering direct duidelijk was.

Washington lijkt deze situatie goed te keuren. Voormalig president Donald Trump sprak over een deal van 1,2 biljoen dollar in Doha, terwijl Netanyahu de aanval lanceerde, gaf Trump zijn goedkeuring. De betekenis van de daaropvolgende excuses is echter discutabel.

Internationale Reacties en Gevolgen

Internationale veroordelingen kwamen snel. Rusland noemde deze situatie een “extreme schending”, terwijl Turkije Israël beschuldigde van het aannemen van terrorisme als staatsbeleid. De VN, de EU en de Arabische Liga veroordeelden de aanval als een bedreiging voor de regionale stabiliteit.

De woorden van de voormalige Egyptische president Hosni Moebarak blijven hier relevant: “Iedereen die door Amerika wordt beschermd, blijft naakt.” Trump keerde terug naar Washington, verrijkt door de geschenken van de Golfleiders, maar deze plundering bracht geen beperkingen met zich mee. De genocide in Gaza is verdiept. Terwijl kolonisten in de Westelijke Jordaanoever dorpen in brand steken, voeren soldaten ongestoord razzia’s uit in Jenin, Nablus en Hebron.

Toekomst en Hoop in de Regio

Arabische regimes dragen een grote verantwoordelijkheid voor hun bijdrage aan dit expansieve project. Gedurende eeuwen hebben ze hun eer opgeofferd in de zoektocht naar veiligheid: Camp David, de Oslo-akkoorden, Wadi Araba en de Abraham-akkoorden. Telkens weer nam Israël deze concessies aan en vroeg om meer.

Het Arabische volk ziet de Palestijnen die onder bombardementen en honger verzet bieden. Ze volgen de opkomende solidariteit over de hele wereld en vragen zich af waarom hun leiders stil blijven. Deze inspiratie zal zich manifesteren in de straten, zeeën en luchten. De regimes hebben nu de tijd om een keuze te maken: de illusie van normalisatie met een fascistisch expansief Israël opgeven en een gezamenlijke verdediging opbouwen met bondgenoten.

Arabische staten zullen open en vernederd blijven zolang zij Israël – noch Iran, noch enig ander land – niet erkennen als de grootste bedreiging voor hun overleven. Amerikaanse bescherming ligt nu in puin.

Concluderend

De toekomst bevindt zich in een gevaarlijke onzekerheid. Arabische staten moeten zich bewust worden van dit gevaar en actie ondernemen. Stilte zal niet voor altijd duren. U kunt ook uw gedachten over dit onderwerp delen of andere relevante artikelen lezen.