Rached Ghannouchi: “De ideeën van mijn vader zullen deze beschamende periode overwinnen”

De Hongerstaking van Vader Rached Ghannouchi en de Democratische Strijd in Tunesië

Vorige week begon mijn 84-jarige vader Rached Ghannouchi aan een hongerstaking. Zijn lichaam is zwak, zijn gezondheid fragiel; maar vanuit zijn cel koos hij voor hongerstaking – niet als ontsnapping, maar als solidariteit. Deze staking voerde hij uit voor Jawhar Ben Mbarek, een professor in het staatsrecht en een van de centrale figuren in de oppositie tegen de coup van de Tunesische president Kais Saied.

Ben Mbarek was al een week in hongerstaking en geconfronteerd met levensgevaar, en toen mijn vader zich bij hem voegde, begon deze staking zich te verspreiden in de Tunesische gevangenissen. Een toenemend aantal politieke gevangenen weigert zich te onderwerpen aan de wreedheid van het regime. Dit is de laatste taal van degenen die onderdrukt worden: de taal van het lichaam, de uitdrukking van verzet.

De Situatie van Politieke Gevangenen in Tunesië

Over heel Tunesië blijven politieke, vakbond- en maatschappelijke figuren – oppositieleiders, rechters, journalisten, advocaten en bloggers – gevangen in de gevangenissen van Saied. Na de zelfgeorganiseerde coup in juli 2021 is ons land een theater geworden dat door één enkele acteur wordt opgevoerd.

• Politieke Figuren in de Gevangenis:
  • Oppositieleiders
  • Journalisten
  • Advocaten

Instellingen zijn ontmanteld, wetten herschreven – de dromen die op de straat van de revolutie zijn geboren, zijn in de schaduw geduwd. Maar achter de ijzeren deur van zijn cel heeft mijn vader een boodschap gestuurd – niet van wanhoop, maar van eenheid. “Tunesië vraagt je om conflicten opzij te zetten en in actie te komen om het te verdedigen,” schreef hij.

Strijd voor Democratie

Mijn vader heeft zijn geloof behouden dat vrijheid gewenst is, zowel voor hemzelf als voor anderen. “Democratie is geen westelijke luxe, maar een universele noodzaak,” zegt hij. Hij beschouwt dictatuur als de meest verwoestende ziekte in de Arabische wereld; een ziekte die zijn waardigheid wegneemt en burgers in onderdanen verandert.

Zelfs terwijl hij in de gevangenis zit, overstijgen zijn ideeën de grenzen die de muren niet kunnen doorbreken. Gedurende de jaren die hij in de gevangenis doorbracht, schreef hij zijn boek “Publieke Vrijheden in de Islamitische Staat”; dit werk had als doel de openbaring met de rede, geloof met democratie te verzoenen.

Vormgeven aan een Nieuwe Politieke Taal

Het verhaal van mijn vader begon in El Hamma, in Gabes, in een landbouwfamilie. Hij werd opgeleid om het land te bewerken onder de warme zon van het zuiden. Dit land was een plek die de slimste kinderen van Tunesië grootbracht. Mijn vader weigerde zijn hele leven stil te blijven; hij las, schreef, bad, sportte, dacht, luisterde en verklaarde altijd.

• Periode in de Gevangenis:
  • “Hij leerde de Koran uit zijn hoofd.”
  • “Hij schreef zijn belangrijkste werken.”

Democratische Idealen en Praktijk

Na de revolutie van 2011 probeerde mijn vader, als de leider van de grootste politieke partij van Tunesië die de eerste vrije verkiezingen won, democratie te vestigen op de grond van een gewonde republiek. Zijn pogingen om instellingen die tekenen van dictatuur vertoonden opnieuw op te bouwen, omvatten zijn verlangen naar diepgaande hervormingen en consensus voor het algemene welzijn.

Echter, in dit proces werd mijn vader voortdurend geconfronteerd met vervormingen. Dictaturen maakten van hem een schaduw; na de Arabische Lente verdiepten deze campagnes zich verder. Vandaag, onder de despotie van Saied, is hij opnieuw een van de oudste politieke gevangenen ter wereld.

Conclusie: Hoop en Solidariteit

Deze nieuwe contrarevolutie zal tijdelijk zijn. Het geloof in de onvermijdelijkheid van verandering groeit; de duisternis smelt langzaam weg aan de randen. De ideeën van mijn vader zullen langer leven dan elke gevangenis, elke laster, elke pesterij.

Zoals mijn vader in zijn rechtszaak in 1987 zei: “Ik ben trots op het helpen oprichten van een islamitische beweging die niet op geweld berust. En als mijn bloed vloeit, hoop ik dat dit het laatste bloed is dat in dit land vloeit en dat het een bloem is die door de vrijheid opent.”

Hoewel dit gebed bijna veertig jaar geleden werd uitgesproken, weerklinkt het nog steeds. Zijn geest en ideeën zijn sterk genoeg om door geen enkele deur of hoge muur te worden gedoofd.

Als je je gedachten over dit onderwerp wilt delen of gerelateerde artikelen wilt lezen, laat dan alsjeblieft je opmerkingen achter.